ვახტანგ კიკაბიძე – ძველი თბილისი

Vakhtang Kikabidze – Dzveli Tbilisi

ძველი თბილისი ისევ მიგონებს, ნისლივით ჩნდება დარდი,
ერთ დროს პირველი მეფაეტონე ქუჩაში ფეხით დადის,
ძნელი ყოფილა თურმე სიბერე, გულო გაუძელ ტკივილს,
წვიმა მოსულა, არვის ეგონოს გაყიდულ არღანს სტირის.

ფანჟარაში მტრედია, ნეტავ ვისი ბედია
არ მომიკლოთ გენაცვათ, ჩემი სიყვარულია.

მზეზე ვთბები და ხჭირად ვიხსენებ, რაღაც მინდოდა მეთქვა,
ვიხსენებ, მაგრამ ვერ გავიხსენე, რისთვის მოვედი თქვენთან.
არც ფაეტონი, აღარც ცხენები, რატომ არაფერს მეტყვით,
სად მიმაქროლებს ჭენებ-ჭენებით წუთისოფელის ეტლი.

ფანჟარაში მტრედია, ნეტავ ვისი ბედია
არ მომიკლოთ გენაცვათ, ჩემი სიყვარულია.

მივდივარ, ძნელი ყოფილა წასვლა,
მშვიდად ვისტუმრებ ვალებს,
უკანასნელი სიმღერის ფასად
უკანასკნელად დავლევ.
მივდივარ მიმაქ ჩემსავით ძველი
ლაქის გუდურა გრილი,
უკანასკნელი ყარაჩოღელი
ემშვიდობება თბილისს…
ფანჯარაში მტრედია, ნეტავ ვისი ბედია,
არ მომიკლა გენაცვა ჩემის საყვარელია…